ONZE DROOM

Het zal nog wat tijd in beslag nemen voor we kunnen zeggen “ we hebben het met elkaar, voor elkaar”, het zo gewenste kleinschalig wooninitiatief in het Westland. Dit is waar we naar toewerken, waarvoor we deze weg zijn ingeslagen.

Mijn dochter Kelly werd geboren op 23-9-1991. Thuis. De zwangerschap was prima verlopen, er was geen enkele reden om naar het ziekenhuis te gaan. De bevalling verliep voorspoedig en om 11.30 werd Kelly geboren. Ze huilde niet, pruttelde net aan een beetje, keek me wat moeilijk aan en had het niet lekker. ’s-Avonds werd zij opgenomen in het ziekenhuis, waar wij de volgende dag een gesprek met een kinderarts hadden. Een syndroom….welke?!!...ze wisten het niet. Het kon mee- of tege nvallen. Ze moesten alles gaan onderzoeken.

Toen Kelly 6 maandjes oud was werd ons in het VU ziekenhuis in A'dam verteld dat zij niet ouder dan 3 jaar zou worden (konden er ook 6 of 7 worden), dat alles wat zij zou gaan doen, was meegenomen en als zij ziekelijk zou worden zij als een kasplantje zou moeten leven.

Inmiddels zijn we 31 jaar verder. Hebben we een jongedame in huis die in gebaren uitlegt wat zij wenselijk vindt terwijl ze over het randje van haar tablet de kamer in zit te gluren. Haar leven is niet altijd over rozen gegaan, maar als er iemand uit het leven haalt wat erin zit dan is zij het wel.

Het leven met Kelly is een heel ander leven geworden dan wat ik voor ogen had toen de kinderwens daar was. Niet beter, niet slechter, anders. De strijdt die zij bepaalde periodes in haar leven moest leveren om te overleven, streden we met haar mee. De overwinningen die vaak lagen in klein behaalde resultaten waren voor ons groots. De ontwikkeling van tijgeren, kruipen, leren lopen. Het ontdekken dat zij taalbegrip had, in staat was gebaren te maken, ondeugend is en humor heeft. De afgelopen 26 jaar heb ik met verwondering, (doods)angst, nieuwsgierigheid, onmacht, geduld, verbazing, plezier maar altijd met liefde, veel liefde voor haar mogen zorgen.

Dit over te moeten dragen aan andere is een proces waar je geleidelijk aan stappen in moet nemen. Ook wij hebben per slot van rekening niet het eeuwige leven. Het concept kleinschalig wonen heeft mij altijd het meest aangesproken en om dit te realiseren ben ik in het bestuur van VEME gestapt, niet omdat ik ambities heb om bestuurder te zijn maar veel meer omdat ik Kelly graag datgene wil geven wat zij thuis heeft gehad. Een woonplek waar zij mag zijn wie zij is, in heel haar hoedanigheid: met goede zorg, fijne medebewoners en grote betrokkenheid van haar ouders, familie en andere dierbaren. Gewoon een veilig THUIS. Dit hopen we met stichting VEME voor Kelly en 11 andere medebewoners te gaan realiseren in het Westland.

Annemiek Verroen

Voorzitter stichting VEME en mede oprichter in 2018